Voor mij was De Ontmoeting dé uitgelezen kans om mijn portfolio uit te breiden en eindelijk een echte 'eigen' film te maken. Zonder filmacademie, maar toch mét een curriculum vitae vol bijzondere inhoudelijke regie assistenties voelde het soms alsof de deur naar een eigen regie carrière toch nog stroef open ging. Misschien was het ook een lekker excuus denk ik weleens, want wie niet waagt, wie niet wint, wie niet faalt.

Door de tijd en ruimte die vorig jaar ontstond besloot ik dat nu mijn moment was om een korte film in te dienen bij De Ontmoeting. Ik had een idee en al gauw Kurt Platvoet (scenarist en regisseur) gevraagd om met mij samen te schrijven. Dat was een goeie zet, de samenwerking superfijn en het was zalig om weer 'live' met iemand ergens aan te werken.

Het schrijven van DIENSTMEID #2 was voor mij eind 2020 eindelijk weer iets waar ik me in kon vast bijten na 'Coronamaanden op kot' in Antwerpen. Ik was net nieuw in een appartement getrokken toen alles dichtging. Ik mocht de eerste maanden de grens niet over naar mijn geliefde Amsterdam en ik voelde me oprecht geïsoleerd van vrienden, familie en 'mijn normale' leven in Mokum.

De zwart komische film met absurd einde gaat over Nora (52) die bij een prestigieus theatergezelschap een bijrol speelt en te maken heeft met het giftige gedrag van haar mannelijke collega Peter. Op een avond besluit ze het heft in eigen hand te nemen en wraak te nemen tijdens de voorstelling. Een film over toxic masculinity, intimidatie op de werkvloer en ouder worden als vrouw.

Ik ben ontzettend blij dat ik deze film heb mogen maken, één waarin de theaterwereld - waar ik vandaan kom - en de filmwereld samenkomen. De crowdfunding verliep voorspoedig, al vond ik het ongemakkelijk om aan mensen geld te vragen. Toch kwamen er uit onverwachtse hoeken gulle donaties en ontroerde het me, hoezeer mijn collega's - die me als regie assistent kennen - met me meeleefden en zelf hun hulp aanboden. Gevierde filmmakers die ik eigenlijk niet durfde te vragen om mij belangeloos bij te staan.

We konden enkel op twee data half februari draaien bij ITA in de Grote Zaal, bovendien was Gijs Scholten van Aschat precies en énkel dan beschikbaar. Ik was al door het dolle heen dat zowel Maike Meijer als Gijs 'ja' hadden gezegd toen ik ze vroeg. En dit betekende dat we dus als een malle alles voor elkaar moesten krijgen en gaan draaien. In februari al. Dat het ging lukken, gaf een enorme kick. We trotseerden met eigen verklaringen de avondklok om nog voor de verwachte ijzel (code rood) op de eerste draaidag, s' avonds laat de camera en licht equipment veilig binnen bij ITA te krijgen. Dat we daar - waar ik eerder als theaterdocent werkte - nu mijn eigen film konden draaien, en wel in de Grote Zaal(!) voelde magisch en was enkel mogelijk omdat het 'coronatijd' was.

Gewapend met mijn ervaring en gesteund door mijn collega's ging ik de set op. Tijdens het draaien voelde ik me sterk en op mijn plek en het werken met Maike en Gijs was te gek. Ik hoop dat dit het begin mag zijn van nog veel meer films, ik kan niet wachten!