Tijdens het schrijven van KUTLEVEN in Oktober 2019, had ik nooit kunnen bedenken dat een film over een lamlendige meid die er vrijwillig voor kiest zich te isoleren, vijf maanden later zo’n ironische wending zou krijgen. Dat “De Ontmoeting” letterlijk onmogelijk leek omdat we niemand meer mochten opzoeken.

Ik zat midden in de pre-productie. Belde me suf, fietste van hot naar her, lulde als Brugman om met het bescheiden budget toch alles te kunnen regelen om een zo’n mooi mogelijke film te kunnen maken. Ik zat in een hyper focus waarin alles om mijn KUTLEVEN draaide. Stress van het lekkere soort. Een beetje high van enthousiasme zelfs, zo blij was ik dat ik mijn film daadwerkelijk mocht en kon maken. Totdat drie mannen in pakken en een gebaren tolk mij duidelijk maakten dat alles tot stilstand moest komen. De maatschappij werd op pauze gezet, maar mijn hoofd tolde door. Ineens lagen alle puzzelstukjes die ik hiervoor zo secuur in elkaar had geklikt, aan diggelen. De wereld die eerst nog een spannende jungle vol mogelijkheden, keuzes en sensatie was, veranderde in een aftands zandlandschap dat tot ver na de horizon reikt.

Elke nacht woelde ik piekerend in bed, zonder doel, inkomsten of perspectief. Corona, de antagonist van al onze zorgen. De nieuwe slechterik in town. Wat een kut film en wat een kut leven. Mijn drijfveer was altijd mijn beste vriend. Welke tegenslag ik ook kreeg, ik dwong mijzelf altijd om gemotiveerd te blijven omdat ik er zeker van was dat dit uiteindelijk zijn vruchten zou afwerpen. En nu was zelfs dat oneindige doorzettingsvermogen nutteloos. Want ja, waarvoor precies? Het regelen van crewleden, rekwisieten, locatie scouten en verbeteringen aan het script maakten plaats voor gekluisterd aan de tv zitten om zo ongeveer elke update van dat ellendige virus in mij op te nemen. Ik had zoveel contrasterende en angstaanjagende informatie verzameld dat ik niet meer wist wat “het goede was”. Daarnaast werd er pijnlijk duidelijk dat hetgeen waarvoor ik alles over heb en al mijn tijd aan besteed, niet van vitaal belang is. En zo gebeurde het dat ik langzaam aan veranderde in mijn eigen hoofdpersoon, Madelief. Lamlendig, vol zelfmedelijden, geen idee hoe ik weer een invulling aan mijn leven zou moeten geven en…geïsoleerd van de wereld. Ik was graag die stoere aanpakker geweest die overal direct een positieve wending aan kon geven en onmiddellijk overging op actie. Ouderen een bloemetje geven, mondkapjes naaien, boodschappen doen voor buren uit de risicogroep. Schaamtelijk maar eerlijk: Ik was niet die persoon. Toen er in de media werd gesproken over die huilie huilie cultuursector kwam dat extra binnen. Alsof iedereen meteen weet hoe je ergens mee om moet gaan? En ja….ik was wel enigszins huiliebalkie. Mijn leed ging immers niet om de dood, of je het lazarus werken. Ik had “alleen” even geen doel. En dus ging ik uit. Net zoals Madelief, die ook niet weet hoe ze om moet gaan met de situatie en daarom implodeert. Pas toen de maatregels ietwat versoepelde en Suzan (producent van Millstreet) mij smste met de vraag wanneer we er weer tegenaan zouden gaan, druppelde er weer iets van levensvreugde bij me naar binnen.

Uiteindelijk waren de maanden van afzondering, frustratie, zinloos zijn en het onvermogen om uit de vicieuze cirkel van negatieve gedachtes te ontsnappen, de beste research denkbaar om tot de kern van Madelief te komen. De details en het uitgangspunt van haar verhaal zijn totaal anders, maar haar emotie is hetzelfde.

Voor veel Nederlanders is kunst misschien niet van vitaal belang, maar voor mij is er amper een wereld zonder voor te stellen.